Eerste veldbezoek
Door: Wilma
Blijf op de hoogte en volg Wilma
09 Februari 2014 | Ethiopië, Addis Abeba
Hallo allemaal,
daar ben ik dan weer, even laten weten hoe het met me gaat!
Tot en met donderdag zijn we lekker op kantoor bezig geweest, het werken doet me goed. Het voelt een beetje als werken tijdens vakantie, want het ritme hier ligt zo ver onder mijn dagelijkse werk thuis, dat het bijna niet meer als werken voelt. Mooi om te zien hoe voor mij vanzelfsprekende dingen, voor hen nog zo nieuw zijn. Zo hebben we donderdagmiddag skype geïnstalleerd op de verschillende laptops, wat het in de toekomst makkelijker gaat maken (mits het netwerk het doet!) om vanuit de ver afgelegen dorpen toch een meeting te kunnen doen (de collega’s zijn namelijk regelmatig het veld in om bezoeken te brengen aan de verschillende programma’s). Wat een lol ze onderling gehad hebben om in dezelfde kamer naar elkaar te gaan skypen, je kunt niet anders dan er om lachen!
Donderdagavond werden we door Abba Solomon uitgenodigd om vrijdag mee te gaan op veldbezoek. We gingen een aantal kinderdagverblijven en health centra bezoeken die niet financieel afhankelijk zijn van NCS, maar wel van hun administratieve steun. Deze centra liggen in het armste en meest afgelegen gedeelte van de regio, terwijl deze regio al bekend staat als een van de meest onderontwikkelde gebieden van het land.
Ik had dan ook al zo'n vermoeden dat dit een heftige dag ging zijn, en dat vermoeden kwam uit. Het is zo moeilijk uitleggen hoe het eruit ziet, armoede. We kunnen er allemaal wel iets bij bedenken, maar ik kan je vertellen, totdat je het echt ziet, hebben we geen van allen een idee.
Voor mij was het breekpunt de wetenschap dat in het allerarmste dorp de school waarschijnlijk gesloten wordt. Er moet eigenlijk een uitbreiding komen (nu is er alleen onderwijs tot ongeveer 10 jaar), maar dat is financieel niet haalbaar voor NCS. De gemeenschap zelf is niet in staat bij te dragen (hoe klein ook, kan bijvoorbeeld ook door structureel schoon te maken) en ze neemt het NCS kwalijk dat NCS de uitbreiding niet wil betalen. Nu is de overheid in beeld, maar om het over te nemen van NCS en dan uit te breiden (wat de overheid zal moeten, omdat ze een commitment richting de wereldbank hebben afgegeven), kost NCS ook een jaar. Maar goed, als het onderwijs dus weg zou vallen, kun je de kinderen niet ontwikkelen en komen er geen mogelijkheden om uit de armoede, honger en gezondheidsproblemen te komen. Een vicieuze cirkel dus. Ik begreep later dat het onderwijs wel blijft, alleen de vraag is hoe.
In hetzelfde dorp is een Health Post, in principe alleen een post waar noodgevallen afgehandeld worden door een verpleegkundige. Wanneer men een dokter nodig heeft, heb je dan 3 opties:
1. Je laat een dure dokter komen, wat niet kan, want er is geen geld.
2. Je gaat naar de kliniek een dorp verder: 6 uur lopen, als je dat nog kunt, anders op een houten plank gedragen worden door andere dorpsbewoners.
3. Dood gaan.
Geen echte opties dus. Inspirerend echter om te zien zijn de verpleegkundigen en de dames die de kinderdagverblijven runnen. Hun toewijding aan de gemeenschap is ongelooflijk en bijna onvoorstelbaar. Een van mijn collega’s die mee was om de cijfers te controleren, zag dat ik het moeilijk had en kwam heel lief, even bij me staan om me mijn emotie te laten uiten.
Na dit bezoek gingen we terug naar het eerste dorp waar onze gastheer een driegangenlunch klaar had staan. Tja, met alle emoties die al hoog zaten, was dat contrast met het voorgaande bezoek te groot. Er werd gelukkig goed op gereageerd.
Wat fijn is om te merken, is dat onze aanwezigheid (niet alleen JJ en mezelf, maar ook de aanwezigheid van Solomon en de ondersteunende collega’s) daar erg op prijs gesteld wordt. De mensen laten graag zien waar ze dagelijks mee bezig zijn, zijn open over de goede dingen en de uitdagingen en gaan echt in gesprek als met name Jean Jacques en ik door vragen over de onderliggende problematieken. Dat is mooi om te ervaren.
JJ en ik hebben zoveel informatie in ons hoofd na zo’n eerste week dat het nog niet lukt om zelf prioriteiten te stellen, maar gelukkig hebben we daar Solomon ook voor.
Na de lunch zijn we naar nog 2 dorpen geweest om vervolgens na een lange dag de tocht terug naar Nekemte te starten. Mét een doos verse papaya’s in de achterbak, die vers uit de groenten- en fruittuin komen. Bij elk kinderdagverblijf van deze dag is namelijk een groententuin aangelegd waarbij de ouders leren hoe het te kweken en waarvan de kinderen de broodnodige vitaminen binnen krijgen. Goede dingen dus.
Gisteren had ik persoonlijk een mindere dag. Ik was nog moe van alle indrukken van met name vrijdag, maar een oud-VSO-er kwam langs in Nekemte voor lunch en de meegebrachte kaas, :-). Haar ophalen was de eerste keer dat ik alleen over straat ging. En hoe vermoeiend is dat…. Het klinkt heel leuk nu, 6 huwelijksaanzoeken en 20 liefdesverklaringen onderweg, maar ik kan je vertellen, zo leuk is het niet! Er gaat letterlijk geen meter voorbij zonder dat er iets naar je geroepen wordt en met name het feit dat ik niet versta wat ze roepen, brengt onzekerheid met zich mee. Ik weet immers niet of ze het goed of slecht bedoelen, ook intonatie is hier namelijk anders dan bij ons. Het heeft me alleen maar gesterkt in mijn voornemen snel wat zinnen in het Afan Oromo te leren, zodat ik, in het geval dat het te ver gaat, dingen terug kan zeggen! Dat lijkt namelijk tot nu toe voor de andere vrijwilligers ook te werken, zogauw men in de gaten heeft dat je de taal wel een beetje spreekt, ben je niet meer zó’n uitzondering, al blijf je continue bekeken worden.
Samen met Jean-Jacques, Hanneke en Irma hebben we lekker zitten lunchen en toen ben ik weer met Irma terug gelopen naar het busstation. Onderweg zijn we gevolgd en lastig gevallen door de zogenaamde dorpsgek: een vrouw die mentaal ziek is en daardoor totaal onvoorspelbaar is. Hanneke heeft vorige week al een klap van haar gehad en nu was Irma aan de beurt. Het is een kwestie van tijd totdat ik aan de beurt ben, het maakt namelijk niet uit of je met meerderen of alleen bent, ze gaat af op de huidskleur. Dat maakte het gisteren wel spannend. Het enige wat je ertegen kunt doen, is zorgen dat je bij Ethiopiërs in de buurt bent, zodat wanneer het uit de hand zou lopen, zij je kunnen helpen (wat ze ook doen, dat hebben we gisteren ook gezien, er is altijd wel iemand die haar weg jaagt). Het bevestigde alleen wel het gevoel wat ik ’s ochtends al had gekregen: we zijn hier net een kermisattractie!
Uiteindelijk ben ik goed terug gekomen bij JJ en Hanneke en hebben we daar heerlijk zitten eten. De simpele dingen maken zo’n dag dan weer een stukje lichter, goed eten, goed gezelschap, eenmaal terug op de compound fijn bel- en skypecontact met het thuisfront, de dag werd goed afgesloten.
Vandaag heb ik heel bewust heerlijk op de compound rond gehangen. JJ en Hanneke zijn voor de lunch gekomen en toen bleek dat één van de Rotary Doctors die hier ook zijn, een bekende van Hanneke te zijn uit Friesland. Hoe grappig is dat! We hebben lekker zitten eten, inclusief genieten van een stukje Nederlandse kaas, en daarna zitten kletsen over de situatie hier in de klinieken en ondertussen de 3 kilometer van Wüst gevolgd via een liveblog. De batterij is weer genoeg opgeladen om er morgen met volle kracht tegenaan te gaan.
Zoals jullie merken, is de cultuurschok groot en brengt dat heftige emoties voor mij met zich mee. Hoe lastig dat soms ook is om te verwerken, mijn motivatie om hier in de komende weken iets goed weg te zetten, wordt er alleen maar sterker van! Komende week gaan we lekker aan de slag met de verschillende projectvoorstellen en woensdag gaan we richting Addis voor nog 2 dagen training om zaterdag weer terug te komen naar Nekemte. De laptop gaat natuurlijk mee, zodat ik door kan werken als er stukken in de training zitten die we al gehad hebben én natuurlijk dat ik door kan blijven schrijven.
Want zo kan ik de verslagen blijven maken: ik schrijf hen in Word en kopiëer hen dan naar de weblog zogauw er weer verbinding is. Er is nog een belemmering mbt foto’s uploaden, maar daar wordt aan gewerkt!
Blijf vooral lezen én reageren, het is heerlijk om berichtjes van het thuisfront te krijgen!
Liefs,
Wilma
daar ben ik dan weer, even laten weten hoe het met me gaat!
Tot en met donderdag zijn we lekker op kantoor bezig geweest, het werken doet me goed. Het voelt een beetje als werken tijdens vakantie, want het ritme hier ligt zo ver onder mijn dagelijkse werk thuis, dat het bijna niet meer als werken voelt. Mooi om te zien hoe voor mij vanzelfsprekende dingen, voor hen nog zo nieuw zijn. Zo hebben we donderdagmiddag skype geïnstalleerd op de verschillende laptops, wat het in de toekomst makkelijker gaat maken (mits het netwerk het doet!) om vanuit de ver afgelegen dorpen toch een meeting te kunnen doen (de collega’s zijn namelijk regelmatig het veld in om bezoeken te brengen aan de verschillende programma’s). Wat een lol ze onderling gehad hebben om in dezelfde kamer naar elkaar te gaan skypen, je kunt niet anders dan er om lachen!
Donderdagavond werden we door Abba Solomon uitgenodigd om vrijdag mee te gaan op veldbezoek. We gingen een aantal kinderdagverblijven en health centra bezoeken die niet financieel afhankelijk zijn van NCS, maar wel van hun administratieve steun. Deze centra liggen in het armste en meest afgelegen gedeelte van de regio, terwijl deze regio al bekend staat als een van de meest onderontwikkelde gebieden van het land.
Ik had dan ook al zo'n vermoeden dat dit een heftige dag ging zijn, en dat vermoeden kwam uit. Het is zo moeilijk uitleggen hoe het eruit ziet, armoede. We kunnen er allemaal wel iets bij bedenken, maar ik kan je vertellen, totdat je het echt ziet, hebben we geen van allen een idee.
Voor mij was het breekpunt de wetenschap dat in het allerarmste dorp de school waarschijnlijk gesloten wordt. Er moet eigenlijk een uitbreiding komen (nu is er alleen onderwijs tot ongeveer 10 jaar), maar dat is financieel niet haalbaar voor NCS. De gemeenschap zelf is niet in staat bij te dragen (hoe klein ook, kan bijvoorbeeld ook door structureel schoon te maken) en ze neemt het NCS kwalijk dat NCS de uitbreiding niet wil betalen. Nu is de overheid in beeld, maar om het over te nemen van NCS en dan uit te breiden (wat de overheid zal moeten, omdat ze een commitment richting de wereldbank hebben afgegeven), kost NCS ook een jaar. Maar goed, als het onderwijs dus weg zou vallen, kun je de kinderen niet ontwikkelen en komen er geen mogelijkheden om uit de armoede, honger en gezondheidsproblemen te komen. Een vicieuze cirkel dus. Ik begreep later dat het onderwijs wel blijft, alleen de vraag is hoe.
In hetzelfde dorp is een Health Post, in principe alleen een post waar noodgevallen afgehandeld worden door een verpleegkundige. Wanneer men een dokter nodig heeft, heb je dan 3 opties:
1. Je laat een dure dokter komen, wat niet kan, want er is geen geld.
2. Je gaat naar de kliniek een dorp verder: 6 uur lopen, als je dat nog kunt, anders op een houten plank gedragen worden door andere dorpsbewoners.
3. Dood gaan.
Geen echte opties dus. Inspirerend echter om te zien zijn de verpleegkundigen en de dames die de kinderdagverblijven runnen. Hun toewijding aan de gemeenschap is ongelooflijk en bijna onvoorstelbaar. Een van mijn collega’s die mee was om de cijfers te controleren, zag dat ik het moeilijk had en kwam heel lief, even bij me staan om me mijn emotie te laten uiten.
Na dit bezoek gingen we terug naar het eerste dorp waar onze gastheer een driegangenlunch klaar had staan. Tja, met alle emoties die al hoog zaten, was dat contrast met het voorgaande bezoek te groot. Er werd gelukkig goed op gereageerd.
Wat fijn is om te merken, is dat onze aanwezigheid (niet alleen JJ en mezelf, maar ook de aanwezigheid van Solomon en de ondersteunende collega’s) daar erg op prijs gesteld wordt. De mensen laten graag zien waar ze dagelijks mee bezig zijn, zijn open over de goede dingen en de uitdagingen en gaan echt in gesprek als met name Jean Jacques en ik door vragen over de onderliggende problematieken. Dat is mooi om te ervaren.
JJ en ik hebben zoveel informatie in ons hoofd na zo’n eerste week dat het nog niet lukt om zelf prioriteiten te stellen, maar gelukkig hebben we daar Solomon ook voor.
Na de lunch zijn we naar nog 2 dorpen geweest om vervolgens na een lange dag de tocht terug naar Nekemte te starten. Mét een doos verse papaya’s in de achterbak, die vers uit de groenten- en fruittuin komen. Bij elk kinderdagverblijf van deze dag is namelijk een groententuin aangelegd waarbij de ouders leren hoe het te kweken en waarvan de kinderen de broodnodige vitaminen binnen krijgen. Goede dingen dus.
Gisteren had ik persoonlijk een mindere dag. Ik was nog moe van alle indrukken van met name vrijdag, maar een oud-VSO-er kwam langs in Nekemte voor lunch en de meegebrachte kaas, :-). Haar ophalen was de eerste keer dat ik alleen over straat ging. En hoe vermoeiend is dat…. Het klinkt heel leuk nu, 6 huwelijksaanzoeken en 20 liefdesverklaringen onderweg, maar ik kan je vertellen, zo leuk is het niet! Er gaat letterlijk geen meter voorbij zonder dat er iets naar je geroepen wordt en met name het feit dat ik niet versta wat ze roepen, brengt onzekerheid met zich mee. Ik weet immers niet of ze het goed of slecht bedoelen, ook intonatie is hier namelijk anders dan bij ons. Het heeft me alleen maar gesterkt in mijn voornemen snel wat zinnen in het Afan Oromo te leren, zodat ik, in het geval dat het te ver gaat, dingen terug kan zeggen! Dat lijkt namelijk tot nu toe voor de andere vrijwilligers ook te werken, zogauw men in de gaten heeft dat je de taal wel een beetje spreekt, ben je niet meer zó’n uitzondering, al blijf je continue bekeken worden.
Samen met Jean-Jacques, Hanneke en Irma hebben we lekker zitten lunchen en toen ben ik weer met Irma terug gelopen naar het busstation. Onderweg zijn we gevolgd en lastig gevallen door de zogenaamde dorpsgek: een vrouw die mentaal ziek is en daardoor totaal onvoorspelbaar is. Hanneke heeft vorige week al een klap van haar gehad en nu was Irma aan de beurt. Het is een kwestie van tijd totdat ik aan de beurt ben, het maakt namelijk niet uit of je met meerderen of alleen bent, ze gaat af op de huidskleur. Dat maakte het gisteren wel spannend. Het enige wat je ertegen kunt doen, is zorgen dat je bij Ethiopiërs in de buurt bent, zodat wanneer het uit de hand zou lopen, zij je kunnen helpen (wat ze ook doen, dat hebben we gisteren ook gezien, er is altijd wel iemand die haar weg jaagt). Het bevestigde alleen wel het gevoel wat ik ’s ochtends al had gekregen: we zijn hier net een kermisattractie!
Uiteindelijk ben ik goed terug gekomen bij JJ en Hanneke en hebben we daar heerlijk zitten eten. De simpele dingen maken zo’n dag dan weer een stukje lichter, goed eten, goed gezelschap, eenmaal terug op de compound fijn bel- en skypecontact met het thuisfront, de dag werd goed afgesloten.
Vandaag heb ik heel bewust heerlijk op de compound rond gehangen. JJ en Hanneke zijn voor de lunch gekomen en toen bleek dat één van de Rotary Doctors die hier ook zijn, een bekende van Hanneke te zijn uit Friesland. Hoe grappig is dat! We hebben lekker zitten eten, inclusief genieten van een stukje Nederlandse kaas, en daarna zitten kletsen over de situatie hier in de klinieken en ondertussen de 3 kilometer van Wüst gevolgd via een liveblog. De batterij is weer genoeg opgeladen om er morgen met volle kracht tegenaan te gaan.
Zoals jullie merken, is de cultuurschok groot en brengt dat heftige emoties voor mij met zich mee. Hoe lastig dat soms ook is om te verwerken, mijn motivatie om hier in de komende weken iets goed weg te zetten, wordt er alleen maar sterker van! Komende week gaan we lekker aan de slag met de verschillende projectvoorstellen en woensdag gaan we richting Addis voor nog 2 dagen training om zaterdag weer terug te komen naar Nekemte. De laptop gaat natuurlijk mee, zodat ik door kan werken als er stukken in de training zitten die we al gehad hebben én natuurlijk dat ik door kan blijven schrijven.
Want zo kan ik de verslagen blijven maken: ik schrijf hen in Word en kopiëer hen dan naar de weblog zogauw er weer verbinding is. Er is nog een belemmering mbt foto’s uploaden, maar daar wordt aan gewerkt!
Blijf vooral lezen én reageren, het is heerlijk om berichtjes van het thuisfront te krijgen!
Liefs,
Wilma
-
09 Februari 2014 - 19:31
Mandy:
Ben super trots op je....
Ik weet hoe je je voelt, probeer het een plek te geven.
En geniet van de mooie som kleine dingen!!
En kijk wat je eruit kan halen
Wereld is som kei hard....
Dikke knuffel!!! -
09 Februari 2014 - 20:27
Moeke:
Lieve Wilma,
Vorige week heb ik al geschreven maar natuurlijk is er iets mis gegaan
en is het bericht niet verzonden en wel verloren gegaan. Nu zijn Hetty en Huub hier en Hetty helpt mij nu met de computer en met koken. HEEL GEZELLIG
Overmorgen heeft ons Hetty haar laatste werkdag en haar collega's willen een feestboek maken, daar hebben wij de hele middag aan gewerkt. Ik ben weer een paar dagen ziek geweest maar nu gaat het al beter. Je mooie verhaal was echtgeweldig.
Ik mis je en wens je veel kracht en sterkte.
Dag lieve schat, moeke. -
10 Februari 2014 - 11:48
Willemijn:
Hi,
Jeetje wat een vuurdoop zo de eerste 2 weken! Erg mooi om te lezen dat de motivatie alleen maar sterker wordt en jouw energie kunnen ze daar goed gebruiken!
Ga ervoor en laat je niet door de wijs brengen, je kan het!
Liefs X -
10 Februari 2014 - 15:35
Hetty:
Hi Wilma,
Iedere keer verbaast me de lengte van je verslagen weer. Fijn voor later, als je nog eens terugkijkt op deze heel speciale tijd. En fijn voor ons, zo kunnen we het echt van heel dichtbij meebeleven. En beleven is het, zeg! Wat je allemaal al niet hebt meegemaakt in die korte tijd. En dan te bedenken wat er allemaal nog kan komen.
We blijven verschrikkelijk trots op je!
Huub en Hetty -
10 Februari 2014 - 16:11
Shawn:
Hoi Wilma,
wat een indrukken allemaal! De eerste 2 weken zijn een feit.
Doe je ding :-)
Heel veel kracht toegewenst. -
10 Februari 2014 - 20:34
Minoek:
Haai lieve Wilma,
Fijn je zo te kunnen volgen en je daarnaast af en toe ff via een appje te 'spreken'!
Heftige maar mooie dingen die je meemaakt en doet, ga zo door chica! Kus -
14 Februari 2014 - 08:23
Chantal :
Hoi Wilma,
wat ontzettend mooi wat je daar doet. Fijn dat je zo'n fijne groep mensen om je heen hebt, want je gaat echt door een roller-coaster van emoties. Ik hoop dat je de energie die uit je verslagen blijkt kunt vasthouden.
Nogmaals geweldig dat je dit doet.
X Chantal -
15 Februari 2014 - 21:14
Femke:
Hi Wilma,
Zo, de kop is eraf!
Wat goed dat je met kleine dingen zo veel kunt betekenen voor ze!
Wel erg confronterend wat je allemaal meemaakt. Goed dat je ook deze aspecten deelt.
Sterkte en ga zo door!
Liefs,
Femke -
16 Februari 2014 - 13:30
Loes:
Hey Wilma,
mooi om je zo te kunnen volgen...dit zijn echte herinneringen om nooit te vergeten
Geniet goed en maak er iets moois van!!
X Loes -
17 Februari 2014 - 19:19
Marvin:
Goed bezig, Wilma. :-)
Ik kijk uit naar je foto's. :-)
Groetjes uit Holland.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
