Nekemte
Door: Wilma
Blijf op de hoogte en volg Wilma
05 Februari 2014 | Ethiopië, Addis Abeba
Hallo allemaal,
Daar ben ik weer. Het is 4 februari in de avond als ik dit schrijf. Het netwerk is dusdanig grillig dat ik geen idee heb wanneer ik dit kan plaatsen. Daarnaast heb ik niet zo handig mijn internetcode in Addis Ababa laten liggen waardoor ik eerst naar de winkel moet om na te laten kijken op welk nummer ik moet opladen. Jaja, ook in Ethiopië kan ik onhandig zijn…
Maar laat ik eerst even terug blikken op de afgelopen dagen. Vrijdag zijn we al vroeg in de ochtend op pad gegaan richting Nekemte. Een prachtige rit, het landschap is ondanks het droogteseizoen, adembenemend. Met elke kilometer die we weg reden van Addis, voelde ik de rust komen, weg uit de drukte, op weg naar frisse lucht. De confrontatie met de enorme armoede kwam echter constant onderweg; kleine kinderen (leeftijd moeilijk te schatten, want kindjes zijn hier sowieso kleiner dan in Nederland) die met bossen hout op hun rug de weg afleggen vanuit de velden naar het dichstbijzijnde dorp, mensen die letterlijk op straat slapen met vijf golfplaten om zich heen, precies groot genoeg om hun lichaam beschut te houden en zo kan ik nog even door gaan. Ik merk tot op dit moment, dat ook al word ik rustiger, ik me nog steeds niet goed kan realiseren dat dit echt de werkelijkheid is.
De aankomst in Nekemte was spannend. Het huisje van Jean Jacques en Hanneke is nieuw gebouwd op een goede compound in een goed stukje Nekemte. Leuk om te zien hoe enthousiast zij beiden waren, en toen door naar NCS. Met elke minuut die voorbij ging, werd me duidelijk hoe ver ik van hen af kwam te zitten én hoe ver ik van het centrum af zat. Dat was wel even een flinke domper. Het blijkt uiteindelijk bijna één uur lopen te zijn naar het huis van JJ en Hanneke. Door te praten met een van de priesters die op de compound wonen, werd het iets beter en besloot ik eerst het gesprek met Solomon af te wachten, wetende dat ik zelf ook niet de meest rationele persoon op aarde was op dat moment.
En ben ik blij dat ik dat gedaan heb! Het is nog steeds geen ideale situatie qua afstand, maar dat had ik ook niet kunnen verwachten, het blijft immers wel een ontwikkelingsland! Verder kom ik er toch aardig dichtbij tot nu toe. Ik woon dus op de compound, met 2 priesters en 2 bisschoppen van wie 1 gepensioneerd, en 3 dames in de huishouding. Letterlijk alles wordt voor me geregeld: ik kan alle maaltijden aanschuiven als ik wil, mijn kamer wordt gepoetst, mijn was wordt gedaan, ik heb een, naar Ethiopische begrippen, superdouche en waar en wanneer ik ook heen wil, ze rijden me. Vervolgens kwam het toppunt vandaag, want ik had een nieuw matras nodig. Gaan ze ook dat nog voor me kopen, terwijl ik toch echt heb gezegd dat ik dat zelf zou aanschaffen.
Het weekend heb ik heerlijk met Jean Jacques en Hanneke doorgebracht en met Sharon, een Amerikaanse vrijwilliger van het Peacecorps. Heerlijk om een vrouw van mijn eigen leeftijd om me heen te hebben, zonder afbreuk te doen aan de gezelligheid die JJ en Hanneke met zich meebrengen!
En dan natuurlijk gisteren de eerste werkdag: hetgeen waarvoor we gekomen zijn. We beginnen met een kort gesprek met Solomon over zijn verwachtingen van onze placement en de problemen waar NCS tegenaan loopt. Vervolgens een korte introductie richting de coördinatoren van de verschillende onderdelen van NCS Social Development (Educatie, Gezondheid, Integrale Programma’s, Financiën, HR) en de afspraak om met hen te praten over wat zij nu eigenlijk doen. JJ en ik splitsen op, zodat we sneller door de eerste gesprekken heen komen en een startpunt kunnen bepalen. Het is mooi om te zien en te horen hoe weinig we dan eigenlijk van elkaar verschillen ondanks de verschillende culturen: de zaken waar wij als collega’s mee te maken krijgen, gebeuren hier ook. In een heel ander tempo weliswaar, maar de leuke en minder leuke kanten komen toch behoorlijk overeen. Onze uitdaging gaat na 2 dagen praten (let wel: dit zijn 2 gesprekken per dag, ze trekken er makkelijk een ochtend voor uit, geen stress!) ons inziens met name zitten in een gedragsverandering: hoe gaat NCS het voor elkaar krijgen om de routine van elke maand rapporteren, ingeprint te krijgen bij de mensen die aan het hoofd staan van de scholen en klinieken? De rapportages zijn immers van het grootste belang om huidige donoren tevreden te houden en nieuwe donoren binnen te halen. We zijn er al achter dat er her en der in de wereld genoeg geld te halen valt, maar de voorstellen hiervoor worden niet goed genoeg geschreven om dat geld ook daadwerkelijk binnen te halen óf eenmaal wel geaccordeerd gekregen, blijkt het project waarvoor geld is aangevraagd, niet meer de hoogste prioriteit waardoor donoren hun geld terug halen, terwijl het geld al wel is uitgegeven aan andere, belangrijke projecten.
Daar ligt dus een mooie taak, zowel in het verbeteren van de voorstellen als uitzoeken hoe het laatste voorkomen kan worden. Na 2 dagen hebben we absoluut nog geen conclusies getrokken, dit zijn onze eerste gedachtes. Wat helder is, is dat men oprecht blij is met de hulp. We hebben te maken met slimme mensen die zien wat er moet gebeuren om NCS vooruit te blijven helpen, maar die ook zien dat het uiteindelijke doel moet zijn om NCS in ieder geval, financieel niet meer nodig te hebben. Het laatste betekent immers dat mensen, hoe arm ook, in hun eigen onderhoud kunnen voorzien en henzelf en de gemeenschap kunnen bedruipen met kennis en vaardigheden. Een mooi streven wat nog verre van de werkelijkheid is, maar oh wat is het heerlijk om gepassioneerde mensen tegen te komen!
Het voelt goed om bezig te zijn, om de eerste heftige indrukken alweer een beetje te kunnen compenseren met de ervaringen die ik in mijn werk nu op doe. De mensen spreken allemaal behoorlijk Engels, wat ons alletwee mee valt. Daarnaast zijn er veel Nederlanders hier, te onderscheiden in donoren die hun jaarlijkse trip komen doen om de cijfers te bekijken en dokters van de Rotary Doctors die hier een aantal weken of maanden training geven aan verpleegkundigen (er zijn hier bijna geen Ethiopische dokters!), zodat de kwaliteit van zorg in de klinieken omhoog gaat.
Ergens in de komende weken ga ik met een collega mee die in de avond les geeft aan de universiteit, gewoon eens snuffelen aan hoe het Ethiopische leven er uit ziet als je omhoog wil komen. Doorgroeien is niet eens het goede woord, het is vóór alles, een manier om uit de armoede te komen en om de familie te helpen. Een realiteit die ik in mijn vriendenkring al wel kende, maar het daadwerkelijk zien maakt toch wezenlijk verschil. Vermoedelijk onnodig te zeggen dat ik in meerdere opzichten al een stukje rijker terug kom.
Tot hopelijk snel weer,
Liefs,
Wilma
Daar ben ik weer. Het is 4 februari in de avond als ik dit schrijf. Het netwerk is dusdanig grillig dat ik geen idee heb wanneer ik dit kan plaatsen. Daarnaast heb ik niet zo handig mijn internetcode in Addis Ababa laten liggen waardoor ik eerst naar de winkel moet om na te laten kijken op welk nummer ik moet opladen. Jaja, ook in Ethiopië kan ik onhandig zijn…
Maar laat ik eerst even terug blikken op de afgelopen dagen. Vrijdag zijn we al vroeg in de ochtend op pad gegaan richting Nekemte. Een prachtige rit, het landschap is ondanks het droogteseizoen, adembenemend. Met elke kilometer die we weg reden van Addis, voelde ik de rust komen, weg uit de drukte, op weg naar frisse lucht. De confrontatie met de enorme armoede kwam echter constant onderweg; kleine kinderen (leeftijd moeilijk te schatten, want kindjes zijn hier sowieso kleiner dan in Nederland) die met bossen hout op hun rug de weg afleggen vanuit de velden naar het dichstbijzijnde dorp, mensen die letterlijk op straat slapen met vijf golfplaten om zich heen, precies groot genoeg om hun lichaam beschut te houden en zo kan ik nog even door gaan. Ik merk tot op dit moment, dat ook al word ik rustiger, ik me nog steeds niet goed kan realiseren dat dit echt de werkelijkheid is.
De aankomst in Nekemte was spannend. Het huisje van Jean Jacques en Hanneke is nieuw gebouwd op een goede compound in een goed stukje Nekemte. Leuk om te zien hoe enthousiast zij beiden waren, en toen door naar NCS. Met elke minuut die voorbij ging, werd me duidelijk hoe ver ik van hen af kwam te zitten én hoe ver ik van het centrum af zat. Dat was wel even een flinke domper. Het blijkt uiteindelijk bijna één uur lopen te zijn naar het huis van JJ en Hanneke. Door te praten met een van de priesters die op de compound wonen, werd het iets beter en besloot ik eerst het gesprek met Solomon af te wachten, wetende dat ik zelf ook niet de meest rationele persoon op aarde was op dat moment.
En ben ik blij dat ik dat gedaan heb! Het is nog steeds geen ideale situatie qua afstand, maar dat had ik ook niet kunnen verwachten, het blijft immers wel een ontwikkelingsland! Verder kom ik er toch aardig dichtbij tot nu toe. Ik woon dus op de compound, met 2 priesters en 2 bisschoppen van wie 1 gepensioneerd, en 3 dames in de huishouding. Letterlijk alles wordt voor me geregeld: ik kan alle maaltijden aanschuiven als ik wil, mijn kamer wordt gepoetst, mijn was wordt gedaan, ik heb een, naar Ethiopische begrippen, superdouche en waar en wanneer ik ook heen wil, ze rijden me. Vervolgens kwam het toppunt vandaag, want ik had een nieuw matras nodig. Gaan ze ook dat nog voor me kopen, terwijl ik toch echt heb gezegd dat ik dat zelf zou aanschaffen.
Het weekend heb ik heerlijk met Jean Jacques en Hanneke doorgebracht en met Sharon, een Amerikaanse vrijwilliger van het Peacecorps. Heerlijk om een vrouw van mijn eigen leeftijd om me heen te hebben, zonder afbreuk te doen aan de gezelligheid die JJ en Hanneke met zich meebrengen!
En dan natuurlijk gisteren de eerste werkdag: hetgeen waarvoor we gekomen zijn. We beginnen met een kort gesprek met Solomon over zijn verwachtingen van onze placement en de problemen waar NCS tegenaan loopt. Vervolgens een korte introductie richting de coördinatoren van de verschillende onderdelen van NCS Social Development (Educatie, Gezondheid, Integrale Programma’s, Financiën, HR) en de afspraak om met hen te praten over wat zij nu eigenlijk doen. JJ en ik splitsen op, zodat we sneller door de eerste gesprekken heen komen en een startpunt kunnen bepalen. Het is mooi om te zien en te horen hoe weinig we dan eigenlijk van elkaar verschillen ondanks de verschillende culturen: de zaken waar wij als collega’s mee te maken krijgen, gebeuren hier ook. In een heel ander tempo weliswaar, maar de leuke en minder leuke kanten komen toch behoorlijk overeen. Onze uitdaging gaat na 2 dagen praten (let wel: dit zijn 2 gesprekken per dag, ze trekken er makkelijk een ochtend voor uit, geen stress!) ons inziens met name zitten in een gedragsverandering: hoe gaat NCS het voor elkaar krijgen om de routine van elke maand rapporteren, ingeprint te krijgen bij de mensen die aan het hoofd staan van de scholen en klinieken? De rapportages zijn immers van het grootste belang om huidige donoren tevreden te houden en nieuwe donoren binnen te halen. We zijn er al achter dat er her en der in de wereld genoeg geld te halen valt, maar de voorstellen hiervoor worden niet goed genoeg geschreven om dat geld ook daadwerkelijk binnen te halen óf eenmaal wel geaccordeerd gekregen, blijkt het project waarvoor geld is aangevraagd, niet meer de hoogste prioriteit waardoor donoren hun geld terug halen, terwijl het geld al wel is uitgegeven aan andere, belangrijke projecten.
Daar ligt dus een mooie taak, zowel in het verbeteren van de voorstellen als uitzoeken hoe het laatste voorkomen kan worden. Na 2 dagen hebben we absoluut nog geen conclusies getrokken, dit zijn onze eerste gedachtes. Wat helder is, is dat men oprecht blij is met de hulp. We hebben te maken met slimme mensen die zien wat er moet gebeuren om NCS vooruit te blijven helpen, maar die ook zien dat het uiteindelijke doel moet zijn om NCS in ieder geval, financieel niet meer nodig te hebben. Het laatste betekent immers dat mensen, hoe arm ook, in hun eigen onderhoud kunnen voorzien en henzelf en de gemeenschap kunnen bedruipen met kennis en vaardigheden. Een mooi streven wat nog verre van de werkelijkheid is, maar oh wat is het heerlijk om gepassioneerde mensen tegen te komen!
Het voelt goed om bezig te zijn, om de eerste heftige indrukken alweer een beetje te kunnen compenseren met de ervaringen die ik in mijn werk nu op doe. De mensen spreken allemaal behoorlijk Engels, wat ons alletwee mee valt. Daarnaast zijn er veel Nederlanders hier, te onderscheiden in donoren die hun jaarlijkse trip komen doen om de cijfers te bekijken en dokters van de Rotary Doctors die hier een aantal weken of maanden training geven aan verpleegkundigen (er zijn hier bijna geen Ethiopische dokters!), zodat de kwaliteit van zorg in de klinieken omhoog gaat.
Ergens in de komende weken ga ik met een collega mee die in de avond les geeft aan de universiteit, gewoon eens snuffelen aan hoe het Ethiopische leven er uit ziet als je omhoog wil komen. Doorgroeien is niet eens het goede woord, het is vóór alles, een manier om uit de armoede te komen en om de familie te helpen. Een realiteit die ik in mijn vriendenkring al wel kende, maar het daadwerkelijk zien maakt toch wezenlijk verschil. Vermoedelijk onnodig te zeggen dat ik in meerdere opzichten al een stukje rijker terug kom.
Tot hopelijk snel weer,
Liefs,
Wilma
-
05 Februari 2014 - 14:04
Linda:
XX -
05 Februari 2014 - 14:11
Hetty:
Hallo Wilma,
Dat je nog zulke lange verhalen kunt schrijven en doorsturen. Zo slecht zijn de verbindingen dan toch ook weer niet.
Wat heb je al veel ervaringen opgedaan! Het lijkt me verschrikkelijk moeilijk om zo veel ellende om je heen te zien en toch te blijven focussen op datgene waarvoor je bent gekomen. Je zult er wel in getraind zijn voor je vertrek, maar toch ...... Ik vind je enorm dapper. Petje af!
Het is fijn dat je zo gedetailleerd vertelt over je daginvulling en je ervaringen. Hierdoor is het enigszins voor te stellen hoe het leven zich daar afspeelt. Zo helemaal anders dan hier. Het lezen van jou berichten geeft, in elk geval voor mij, een heel ander beeld dan het zien van een tv-programma over hetzelfde onderwerp. Ik zie uit naar je volgende bericht.
Succes, we denken aan je.
Hetty -
05 Februari 2014 - 20:20
Aukje:
Leuk om te lezen Wilma! , ik blijf je volgen! Hou je taai daar, je kan het! X -
05 Februari 2014 - 23:32
Angela:
Hé Wilma,
Het avontuur is begonnen!! Genoeg positieve, maar ook intense indrukken, lees ik. Vastbijten, beet pakken en meenemen in je rugzak. Geniet ervan!
X, Angela -
06 Februari 2014 - 08:59
Mieke En Michel:
Lieve Willem!!
Goh, wat een indrukken zeg, zelfs om te lezen, laat staan als je er zoals jij middenin zit!
Goed om te lezen dat je jezelf blijft, wat zullen ze blij met je zijn!!
Succes, zet m op!!
Liefs uit Thailand,
M&M -
07 Februari 2014 - 00:38
Barefoot:
mooi stuk...
ik hoor je 't gewoon vertellen!
x -
07 Februari 2014 - 21:48
Abdel:
Hallo Welma,
Een hele leuk stuk om te lezen, goed om te horen dat het goed gaat daar. En zo te lezen ben je een hele ervaring rijker. ik wens je succes met je werk en we spreken elkaar.
Groetjes uit Roosendaal,
Abdel -
09 Februari 2014 - 19:02
Sonja:
Hoi Wilma
Toppertje! Leuk om te horen wat je in korte tijd al meemaakt Go for it Girl! x -
13 Februari 2014 - 18:19
Marc:
Leuk dat je Sharon al bent tegengekomen! Doe haar de groeten!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
