Eerste indrukken!
Door: Wilma
Blijf op de hoogte en volg Wilma
30 Januari 2014 | Ethiopië, Addis Abeba
Hallo allemaal,
En daar zit ik dan! ‘Gewoon’ in Ethiopië. Het besef is zeker nog niet helemaal doorgedrongen, al komt dat met elke dag die voorbij gaat, een stukje meer. Om jullie niet te veel achter te laten lopen met mijn verhalen, probeer ik eens in de paar dagen alvast te schrijven, ondanks dat er tot nu toe zeer slechte verbindingen zijn. Op momenten dat het wel kan, zal ik dan de verhalen posten, waardoor het kan zijn dat er meerdere tegelijk komen.
Het afscheid afgelopen weekend was mooi, waardevol en pittig. Ineens is het dan daar, na 6 maanden intensieve voorbereiding. Hoeveel verschillende gezichtspunten er ook zijn, 3 maanden lijken dan ineens toch heel lang. Ik ben met veel warmte en liefde het vliegtuig ingegaan wat me sterkt in mijn voornemen hier iets moois van te maken!
De reis op zich is prima verlopen, behalve dan dat ik bijna mijn 2e vlucht gemist had, :-). Was zo diep in slaap gevallen op de stoelen op vliegveld Nairobi dat ik alle commotie om het boarden, gemist had. Gelukkig was er nog één stewardess die een check deed en me wakker kwam maken waardoor ik toch veilig in Addis aankwam. De chauffeur van VSO moest ik even zoeken, maar na 45 minuten stond hij gewoon buiten te wachten (niemand ín de terminal die je dan vertelt dat chauffeurs niet IN de terminal mogen komen wegens wetgeving, ;-)) Jammer genoeg wel al een sjaal verloren, maar als dat alles is wat ik kwijt raak de komende maanden, ben ik een zeer gelukkig mens! Alle bagage was verder keurig aanwezig en na alle waarschuwingen hierover vooraf, was ik daar erg blij mee. De zon scheen volop, het is hier tussen de 28 en 33 graden, dus dan is Wilma blij!
En dan begint het: geen idee waar we naar toe gingen, ik ging er vanuit, naar VSO om van daaruit verder te gaan. Wrong; ik werd gedropt bij het hotel en moest het toen zelf maar even uitzoeken. Onderweg naar het hotel in de auto heb ik mijn eerste indrukken opgedaan, maar na een nacht overslaan, bleef daar niet veel van hangen. Wat ik zag, was met name hoe stoffig alles was en zo níet herkenbaar met alles wat ik tot nu toe gezien heb in Europa en daarbuiten.
Na wat bellen met VSO werd me geadviseerd lekker te rusten, omdat het programma pittig genoeg ging zijn. Ik heb gegeten in het hotel en lag om 19uur heerlijk in bed. Het bed is goed en er is zelfs warm water.
Dinsdag is de training begonnen. Het blijkt een briefing te zijn die een vervolg krijgt over 2 weken met nog een volledige week training. Diverse collega’s van VSO komen voorbij om hun diverse werkzaamheden en verantwoordelijkheden uit te leggen en dan komt daar de eerste aanraking met de Afrikaanse cultuur om de hoek: keurig een schema op voorhand, de hele dag loopt vervolgens totaal anders, omdat medewerkers komen en gaan zoals hun dag loopt. Allemaal in goede harmonie, het werk wordt gedaan, al is het in een andere volgorde en wordt het een en ander naar de dag erna geschoven. Er wordt uitgebreid geluncht en rond 17uur zijn we voor die dag klaar, vol informatie en zin om aan de slag te gaan. Voor mij nog wel een verrassing: mijn huisvesting blijkt niet geregeld te zijn. Op de een of andere manier is er onduidelijkheid geweest over het feit dat Jean-Jacques met partner kwam en oh ja, daar kwam nog een dame als vrijwilliger! Een en ander is wel meteen opgepakt en ik kreeg de bevestiging dat zolang er geen geschikte huisvesting geregeld was, ik wel mee kon naar Nekemte, ik zal dan in een hotel verblijven, zodat ik in ieder geval wel aan het werk kan. Prima, al bedacht ik me gisteravond dat ik dan wel moest blijven opletten met hoe mijn koffers gepakt moeten worden bij een eventuele verhuizing, aangezien dat door twee professionals gedaan is voor me, ;-).
Gisteren voelde voor alle 5 de nieuwe mensen (naast mezelf en Jean-Jacques is er Raphael uit Frankrijk en zijn hun beide partners erbij) als een bijna nutteloze dag. We hadden veel leeswerk meegekregen, maar opnieuw werd het complete programma omgegooid, werden we verwacht op het VSO-kantoor waar we vervolgens lang hebben gewacht op informatie. Uiteindelijk bleek dat we met z’n drieën naar het ziekenhuis moesten om onze bloedgroep te laten bepalen (nodig voor VSO-id-kaart) en de andere twee zijn naar hun accommodatie gaan kijken (zij blijven in Addis voor 2 jaar). Tijdens het wachten op het vervoer terug komt de harde werkelijkheid steeds duidelijker naar voren: kinderen die op school horen te zitten, maar moeten werken om geld te verdienen (schoenen poetsen, noten verkopen), bedelaars die niet weg te slaan bij ons, want blank = rijk, verkeer wat lukraak rijdt waardoor ik bevestigd zie waarom er zo’n hoge graad ongelukken met dodelijke afloop is in Ethiopië. Maar ook de mooie kant komt naar voren, de mensen zijn hartelijk en warm, collega VSO-ers staan te trappelen om hún Ethiopië aan ons te introduceren zodat ook wij verliefd kunnen worden op dit land. Fijn om te merken!
Het is een rare gewaarwording om overal waar je loopt/rijdt, nagekeken en nageroepen te worden en dat zal, denk ik, ook nog wel even wennen blijven. Ik ben erg blij dat ik Jean-Jacques en Hanneke om me heen heb en dat we straks ook gezamenlijk naar Nekemte gaan. Mijn verhaal kwijt kunnen en mogen, is erg prettig, en dat is natuurlijk wederzijds.
Als het goed was, zouden we vandaag onze collega van NCS ontmoeten, Solomon. Hij is vanuit Nekemte naar Addis gekomen om onbekende reden tot nu toe en heeft, als het goed is, gelukkig tijd om morgen een afspraak met VSO omtrent mijn huisvesting te doen. Ik zeg expres ‘als het goed is’, want de eerste regel die Judy (een van de support volunteers in Addis) ons vertelde, was: je weet nooit of een gemaakte afspraak door gaat…. Idd, een hele overgang voor iemand die leeft in haar werk met ‘afspraak is afspraak’!
Toen we vanochtend echter aan kwamen op het VSO-kantoor, liep de dag opnieuw totaal anders. De bedoeling was om 's ochtends inkopen te gaan doen met Judy voor je huisvesting (lakens, pannen, etc). Dat liep echter vertraging op, omdat Judy telefoon van haar werk kreeg dat er een busongeluk was geweest waarbij zeker 7 collega's van haar zijn omgekomen en 15 mogelijk (zwaar?) gewond. Daar werden we allemaal wel even stil van. Nog schokkender is dat dit echt de normaalste zaak van de wereld is hier. Judy vertelde dat er bijna elke dag wel een melding komt van een collega of een direct familielid van een collega die overleden is. Oorzaken zijn HIV/Aids en ongelukken, andere oorzaken weten ze niet, want er wordt geen autopsie gedaan. Vanwege de temperatuur worden de lichamen direct de dag erna begraven, er is geen mogelijkheid om te balsemen namelijk. Ja, als je geld hebt....
Onze dag begon dus anders, maar we zijn op pad gegaan naar de markt. Wat een wereld, ik ken dat alleen maar van foto's uit Azië, zo druk, zo dicht op elkaar en alles is te krijgen. Raphael is lekker aan het oefenen gegaan met onderhandelen en dat ging hem prima af. Terwijl als je met elkaar dan later terug zit te rekenen, je je af vraagt waarom je überhaupt onderhandelt....
Lekker geluncht, maar oh, wat ben ik verbrand.... De Afrikaanse zon is genadeloos. Eenmaal terug op VSO-kantoor was Solomon inderdaad langs geweest en hij heeft met VSO afgesproken dat ik gebruik kan maken van het guesthouse op de compound van de kerk. Niet mijn eerste keuze, want zie mezelf al 3 maanden tussen de priesters en nonnen zitten :-), maar ik kan pas oordelen als i
En daar zit ik dan! ‘Gewoon’ in Ethiopië. Het besef is zeker nog niet helemaal doorgedrongen, al komt dat met elke dag die voorbij gaat, een stukje meer. Om jullie niet te veel achter te laten lopen met mijn verhalen, probeer ik eens in de paar dagen alvast te schrijven, ondanks dat er tot nu toe zeer slechte verbindingen zijn. Op momenten dat het wel kan, zal ik dan de verhalen posten, waardoor het kan zijn dat er meerdere tegelijk komen.
Het afscheid afgelopen weekend was mooi, waardevol en pittig. Ineens is het dan daar, na 6 maanden intensieve voorbereiding. Hoeveel verschillende gezichtspunten er ook zijn, 3 maanden lijken dan ineens toch heel lang. Ik ben met veel warmte en liefde het vliegtuig ingegaan wat me sterkt in mijn voornemen hier iets moois van te maken!
De reis op zich is prima verlopen, behalve dan dat ik bijna mijn 2e vlucht gemist had, :-). Was zo diep in slaap gevallen op de stoelen op vliegveld Nairobi dat ik alle commotie om het boarden, gemist had. Gelukkig was er nog één stewardess die een check deed en me wakker kwam maken waardoor ik toch veilig in Addis aankwam. De chauffeur van VSO moest ik even zoeken, maar na 45 minuten stond hij gewoon buiten te wachten (niemand ín de terminal die je dan vertelt dat chauffeurs niet IN de terminal mogen komen wegens wetgeving, ;-)) Jammer genoeg wel al een sjaal verloren, maar als dat alles is wat ik kwijt raak de komende maanden, ben ik een zeer gelukkig mens! Alle bagage was verder keurig aanwezig en na alle waarschuwingen hierover vooraf, was ik daar erg blij mee. De zon scheen volop, het is hier tussen de 28 en 33 graden, dus dan is Wilma blij!
En dan begint het: geen idee waar we naar toe gingen, ik ging er vanuit, naar VSO om van daaruit verder te gaan. Wrong; ik werd gedropt bij het hotel en moest het toen zelf maar even uitzoeken. Onderweg naar het hotel in de auto heb ik mijn eerste indrukken opgedaan, maar na een nacht overslaan, bleef daar niet veel van hangen. Wat ik zag, was met name hoe stoffig alles was en zo níet herkenbaar met alles wat ik tot nu toe gezien heb in Europa en daarbuiten.
Na wat bellen met VSO werd me geadviseerd lekker te rusten, omdat het programma pittig genoeg ging zijn. Ik heb gegeten in het hotel en lag om 19uur heerlijk in bed. Het bed is goed en er is zelfs warm water.
Dinsdag is de training begonnen. Het blijkt een briefing te zijn die een vervolg krijgt over 2 weken met nog een volledige week training. Diverse collega’s van VSO komen voorbij om hun diverse werkzaamheden en verantwoordelijkheden uit te leggen en dan komt daar de eerste aanraking met de Afrikaanse cultuur om de hoek: keurig een schema op voorhand, de hele dag loopt vervolgens totaal anders, omdat medewerkers komen en gaan zoals hun dag loopt. Allemaal in goede harmonie, het werk wordt gedaan, al is het in een andere volgorde en wordt het een en ander naar de dag erna geschoven. Er wordt uitgebreid geluncht en rond 17uur zijn we voor die dag klaar, vol informatie en zin om aan de slag te gaan. Voor mij nog wel een verrassing: mijn huisvesting blijkt niet geregeld te zijn. Op de een of andere manier is er onduidelijkheid geweest over het feit dat Jean-Jacques met partner kwam en oh ja, daar kwam nog een dame als vrijwilliger! Een en ander is wel meteen opgepakt en ik kreeg de bevestiging dat zolang er geen geschikte huisvesting geregeld was, ik wel mee kon naar Nekemte, ik zal dan in een hotel verblijven, zodat ik in ieder geval wel aan het werk kan. Prima, al bedacht ik me gisteravond dat ik dan wel moest blijven opletten met hoe mijn koffers gepakt moeten worden bij een eventuele verhuizing, aangezien dat door twee professionals gedaan is voor me, ;-).
Gisteren voelde voor alle 5 de nieuwe mensen (naast mezelf en Jean-Jacques is er Raphael uit Frankrijk en zijn hun beide partners erbij) als een bijna nutteloze dag. We hadden veel leeswerk meegekregen, maar opnieuw werd het complete programma omgegooid, werden we verwacht op het VSO-kantoor waar we vervolgens lang hebben gewacht op informatie. Uiteindelijk bleek dat we met z’n drieën naar het ziekenhuis moesten om onze bloedgroep te laten bepalen (nodig voor VSO-id-kaart) en de andere twee zijn naar hun accommodatie gaan kijken (zij blijven in Addis voor 2 jaar). Tijdens het wachten op het vervoer terug komt de harde werkelijkheid steeds duidelijker naar voren: kinderen die op school horen te zitten, maar moeten werken om geld te verdienen (schoenen poetsen, noten verkopen), bedelaars die niet weg te slaan bij ons, want blank = rijk, verkeer wat lukraak rijdt waardoor ik bevestigd zie waarom er zo’n hoge graad ongelukken met dodelijke afloop is in Ethiopië. Maar ook de mooie kant komt naar voren, de mensen zijn hartelijk en warm, collega VSO-ers staan te trappelen om hún Ethiopië aan ons te introduceren zodat ook wij verliefd kunnen worden op dit land. Fijn om te merken!
Het is een rare gewaarwording om overal waar je loopt/rijdt, nagekeken en nageroepen te worden en dat zal, denk ik, ook nog wel even wennen blijven. Ik ben erg blij dat ik Jean-Jacques en Hanneke om me heen heb en dat we straks ook gezamenlijk naar Nekemte gaan. Mijn verhaal kwijt kunnen en mogen, is erg prettig, en dat is natuurlijk wederzijds.
Als het goed was, zouden we vandaag onze collega van NCS ontmoeten, Solomon. Hij is vanuit Nekemte naar Addis gekomen om onbekende reden tot nu toe en heeft, als het goed is, gelukkig tijd om morgen een afspraak met VSO omtrent mijn huisvesting te doen. Ik zeg expres ‘als het goed is’, want de eerste regel die Judy (een van de support volunteers in Addis) ons vertelde, was: je weet nooit of een gemaakte afspraak door gaat…. Idd, een hele overgang voor iemand die leeft in haar werk met ‘afspraak is afspraak’!
Toen we vanochtend echter aan kwamen op het VSO-kantoor, liep de dag opnieuw totaal anders. De bedoeling was om 's ochtends inkopen te gaan doen met Judy voor je huisvesting (lakens, pannen, etc). Dat liep echter vertraging op, omdat Judy telefoon van haar werk kreeg dat er een busongeluk was geweest waarbij zeker 7 collega's van haar zijn omgekomen en 15 mogelijk (zwaar?) gewond. Daar werden we allemaal wel even stil van. Nog schokkender is dat dit echt de normaalste zaak van de wereld is hier. Judy vertelde dat er bijna elke dag wel een melding komt van een collega of een direct familielid van een collega die overleden is. Oorzaken zijn HIV/Aids en ongelukken, andere oorzaken weten ze niet, want er wordt geen autopsie gedaan. Vanwege de temperatuur worden de lichamen direct de dag erna begraven, er is geen mogelijkheid om te balsemen namelijk. Ja, als je geld hebt....
Onze dag begon dus anders, maar we zijn op pad gegaan naar de markt. Wat een wereld, ik ken dat alleen maar van foto's uit Azië, zo druk, zo dicht op elkaar en alles is te krijgen. Raphael is lekker aan het oefenen gegaan met onderhandelen en dat ging hem prima af. Terwijl als je met elkaar dan later terug zit te rekenen, je je af vraagt waarom je überhaupt onderhandelt....
Lekker geluncht, maar oh, wat ben ik verbrand.... De Afrikaanse zon is genadeloos. Eenmaal terug op VSO-kantoor was Solomon inderdaad langs geweest en hij heeft met VSO afgesproken dat ik gebruik kan maken van het guesthouse op de compound van de kerk. Niet mijn eerste keuze, want zie mezelf al 3 maanden tussen de priesters en nonnen zitten :-), maar ik kan pas oordelen als i
-
30 Januari 2014 - 17:21
Karin:
Hoi Wilma,
Goed om een eerste bericht van je te lezen. Ik kan me voorstellen dat het nogal wennen is voor je. Ik hoop dat je er een beetje aan kunt wennen voordat je terugkomt ;) Erg schokkend dat zoveel doden en gewonden daar zo gewoon zijn! Dat kun je je toch niet voorstellen dat dat hier zo zou zijn... Hopelijk vind je snel huisvesting, zodat je je een beetje kunt gaan settelen.
Groetjes Karin -
30 Januari 2014 - 17:26
Willemijn:
Hoi,hoi,
Nou je hebt je eerste vuurdoop in Etiopie gehad en overleeft en er zal vast nog veel meer komen zo te lezen!
Gelukkig ben je veilig aangekomen en heb je in ieder geval een slappplekkie bij de nonnen :-)
Have fun en laat het maar gebeuren!
X -
30 Januari 2014 - 17:37
Minoek:
Wilma, je bent 'gewoon' in afrika haha!! En wat een herkenbare eerste indrukken!
Succes komende dagen en ik ga jhe volgen!! Xxx uit Lusaka, Zambia -
30 Januari 2014 - 17:37
Linda:
Hi Wilma,
Zal inderdaad een hele cuultuurshok zijn geweest ondanks alle voorbereidingen. Veilig op je plekje en een bed, er zal vast nog veel meer de komende tijd anders lopen dan gepland:)
X Linda -
30 Januari 2014 - 18:15
Jeanne V.d. Eijnde :
Hoi Wilma,ik heb het gelezen maar wat een andere wereld zal zijn ,waar je in terecht bent gekomen. Het zal ook zeer zeker wel wennen zijn voor je.Alleen de temperatuur al iedere dag en dan met iemand die blank is ,heet het op passen. Ik hoop je snel een beetje gewend bent.Groetjes Tante Jeanne en Oom Antoon. -
30 Januari 2014 - 18:24
Hetty:
Hi Wilma,
Je moeder had me al verteld dat je goed aangekomen was. Gelukkig.
Tjonge, wat een aangrijpende gebeurtenissen al meteen bij aankomst. Let wel goed op jezelf, hé. Enne .... je hebt toch wel voldoende zonnebrandmiddel ingeslagen, hoop ik.
We denken aan je en wensen je heel veel succes.
Huub en Hetty -
30 Januari 2014 - 21:44
Gea:
Wat een indrukken de eerste dagen. Een wereld van verschil.
Het enige wat zeker is dat niets gaat zoals verwacht maar dat heeft ook wel z'n charmes.
En slapen bij de nonnen, als je maar mag doorslapen tijdens het eerste ochtendgebed!
Gr. Gea -
30 Januari 2014 - 22:19
Elske:
Leuk leuk leuk. Wil meer lezen! So far so good :-) xx -
30 Januari 2014 - 23:36
Hein:
He sis,
Goed om je eerste ervaringen te lezen, wel touch of reality al direct.
Sla je slag en kom overal goed doorheen, ook het drukke verkeer!!
Pas goed op jezelf maar geniet bovenal!!
Halleluja en may the Lord be with you.
x
Hein en Kim -
30 Januari 2014 - 23:37
Noor:
Hallo tante Wilma,
Ik vond het erg leuk om zowel in Breda als op Schiphol je uit te zwaaien. Pas je goed op jezelf dat je weer heel terug komt?
Heel veel plezier en een dikke knuffel.
XXX
Noor -
30 Januari 2014 - 23:56
Texas:
Hoi Wilma,
Leuk om te lezen! Wel heftig meteen zo in het begin en lastig dat je niet echt kan weten waar je aan toe bent. Maar het klinkt wel al als een super ervaring!
Groetjes, Texas. -
31 Januari 2014 - 22:51
Matty:
Hoi Wilma,
En dit is nog maar het begin! Fijn dat je daar goed bent aangekomen, de rest komt ook vast goed. Het is een heel andere wereld, dat is zeker. Heel veel succes! Liefs Matty -
01 Februari 2014 - 01:57
Mieke:
Lieve Willem!
Pfoeh, wat een verhaal, nu al!!
Ben, ook nu al, benieuwd naar het vervolg, misschien zit je straks wel met een pannenset bij die nonnen.....
Ongetwijfeld maak je er iets goeds van, en zal je er veel van leren, en is het straks een shock als je hier weer ervaart dat de meeste afspraken toch echt afspraak zijn!!
Geniet!!
Liefs uit Thailand,
Mieke -
03 Februari 2014 - 20:53
Ilse:
Hey chica,
Welcome to non-western society: Gooi al je zekerheid en afspraken maar overboord en geniet van de vrijheid, kansen en verrassingen die dit met zich meebrengt!
En wat betreft die nonnen en priesters: het is hier bijna carnaval, dus misschien moet je ook gewoon voor een paar dagen zo'n pak aandoen :) Zeker weten iig dat zij je een hoop verhalen kunnen vertellen!
Take care meis.
Knuffels! -
04 Februari 2014 - 16:50
YVONNE Carriere:
Hoi Wilma,
Je eerste belevenissen heb ik gelezen. Ik vind het nog steeds stoer wat je aan het doen bent.
Geniet ervan. Ik ga je volgen -
07 Februari 2014 - 01:08
Barefoot:
non de ju, ben-de-gij ineens in a-frica :O)
kei-goed!!!!!! -
07 Februari 2014 - 09:32
Sonja:
Hoi Wilma
Wat een verhaal al...! Bij die nonnen zit je goed haha
x sonja
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
