Gewend raken
Door: Wilma
Blijf op de hoogte en volg Wilma
17 Februari 2014 | Ethiopië, Addis Abeba
Hallo allemaal,
Daar ben ik weer. Alweer een week voorbij, zelfs in Afrika vliegt de tijd!
Zoals ik ben geëindigd de vorige keer, zo begin ik ook: ik voel me hier steeds beter. Het weekend wat ik beschreven had, heeft een behoorlijke uitwerking gehad, maar vanaf het moment dat we in Addis waren en ik het verschil bij mezelf merkte tussen de allereerste dagen en nu, kwam mijn persoonlijke kracht weer boven en voel ik me een heel stuk beter.
Vorige week dinsdag zijn we naar een andere kliniek en school geweest in Konchi, een dorp op 20 minuten rijden vandaan. Heerlijk om een chauffeur ter beschikking te hebben!
De zusters daar zijn betrokken, staan voor hun eigen toko en weten de wegen naar de overheid meer dan goed te bewandelen. Voor wat hoort wat, is hier absoluut van toepassing.
In de kliniek liepen we spontaan tegen een patiënt op die aan Podoconiosis (ook bekend als Elephantiasis) lijdt. We schrokken vanwege de onverwachte confrontatie met deze misvormingen aan de voeten/benen en wat dat betekent voor deze mensen. Een van de succesvolle projecten van deze kliniek is het project Podoconiosis waarbij een sponsor uit Amerika hun verhaal had gehoord en nu voor in ieder geval twee jaar geld stuurt om materialen aan te schaffen waarvan speciale schoenen kunnen worden gemaakt. Voorwaarden van de kliniek zijn in principe dat de patiënten die hieraan lijden, wekelijks hun voeten komen laten wassen bij de kliniek. In de dorpen om Konchi heen is ook een plek per dorp ingericht waarbij de voeten gewassen kunnen worden. Dat wordt dan gedaan met water en een beetje bleek erin. Dat zorgt ervoor dat de voeten schoon worden (hou er rekening mee, dit zijn mensen die op straat leven, zo goed als nooit zichzelf kunnen wassen, waardoor het vuil zich vast zet aan de huid). De schoenen gaan ongeveer een jaar mee en dat is al heel lang, omdat tijdens het regenseizoen alles modder is. De man die hier nu echter zat, was al heel lang niet in de kliniek geweest en had dus ‘onnodig’ infecties opgelopen. De non als hoofd van de kliniek gaf in eerste instantie aan dat hij daarom niet geholpen ging worden, maar of ze dat uiteindelijk echt niet gedaan heeft, hebben we niet mee mogen krijgen. We vermoeden dat haar grote hart het uiteindelijk toch gewonnen heeft.
Woensdag zijn we op de gok naar de vertrekplek gegaan van de bus naar Addis Ababa. Omdat de busmaatschappij alleen op voorhand kaarten verkoopt van Addis Ababa naar Asossa (eindpunt) en vice versa, weet je vantevoren niet of je mee kunt. Groot was de opluchting dat er nog 3 plekken beschikbaar waren! Op naar de hoofdstad! Onderweg bleek ik in een ander hotel geboekt te zijn als JJ en Hanneke en dat voelde niet goed. Dus heb ik hetzelfde hotel geboekt, een kleine prijs voor een comfortabel gevoel, het was heerlijk om de bewaker meteen te horen roepen: Welcome back, if we don’t have a free room, I’ll kick somebody out, because you’re family! Uiteindelijk was dat niet nodig, want er was nog één kamer vrij, maar het warme gevoel was zeer welkom!
Donderdag sloten we aan bij de training en zijn we begonnen met taallessen. Omdat in Nekemte / onze regio grotendeels Oromifa gesproken wordt, had dat onze voorkeur, maar er wordt Amhaars geleerd, want dat is de eerste taal in Ethiopië. Gelukkig sprak de lerares ook Oromifa, dus mijn doel om een aantal zinnen in die taal te leren om zo op straat me beter te voelen, is gelukkig wel gelukt.
Verder kregen we geschiedenisles, economische achtergronden en huidige situatie en een gezondheidstraining met de beschrijving van de meest voorkomende ziektes in Ethiopië. Vooral de eerste twee onderdelen waren zeer interessant, van het laatste werden we spontaan zelf allemaal niet lekker, :-). Het was heerlijk om Raphael weer te zien en bij de andere vrijwilligers herkenning te vinden in hun ervaringen. ’s Avonds heb ik met 3 van hen uitgebreid zitten bomen over de dingen die ik al was tegen gekomen in de veldbezoeken, over zaken die zij hadden gezien en wat is het dan mooi en inspirerend om gepassioneerde mensen te mogen ontmoeten! Ik ging met een voldaan gevoel naar bed.
Vrijdag zijn we op zakenbezoek geweest bij Ethiopian Catholic Secretariat om meer informatie los te krijgen over een bepaald voorstel wat gedaan moet worden en ’s middags weer taalles.
Zaterdag begonnen we met een veiligheidstraining en een presentatie over kindermisbruik. Ondanks dat ik op voorhand er niet veel vertrouwen in had dat de meerdaagse training voor mij (en de anderen van de eerste week) van toegevoegde waarde zou zijn, bleken het dus wel hele nuttige dagen te zijn. ’s Avonds hebben we een heerlijk toeristische culturele avond gehad, een van de weinige zaken die je hier ziet die met toeristen / commerciële activiteiten te maken hebben. We hebben genoten van goed eten en de zangers en dansers. Daarna van elkaar afscheid genomen, iedereen zit verspreid over het land met natuurlijk beloftes om met elkaar in contact te blijven.
JJ en Hanneke zijn ’s ochtends héél vroeg weer op pad gegaan voor de bus, ik had het geluk dat er nog één plaatsje over was in de auto van de Rotary Doctors, zaterdag zijn er weer 2 naar Nederland vertrokken en tegelijkertijd kwamen er weer 3 aan. We zijn om 8.15u gaan rijden en hebben op ons gemak de tocht weer terug gemaakt. Wat een prachtig landschap heeft Ethiopië, bijzonder om nu weer zoveel andere zaken onderweg te zien en tegelijkertijd ook al bekende dingen. Het scheelt dat het maar één weg is die van Addis naar Nekemte gaat….
Goed en lang geslapen en vandaag weer lekker aan de slag. Oefenen in geduld is nog elke dag een van mijn grootste taken, :-), maar ik begin mijn weg te vinden in dit systeem. De collega’s zijn behulpzaam en geen vraag is te veel. We beginnen steeds beter te zien waar de knelpunten zitten en het wordt geen eenvoudige taak voor met name JJ om een verandering plaats te laten vinden. Voor mij zal het hoofdzakelijk neer komen op het herschrijven van projectvoorstellen, formats maken zodat de mensen in het veld eigenlijk alleen maar een soort invuloefening hebben en de voorstellen daardoor al gestroomlijnder naar NCS toe komen. Op die manier zou er dan meer uniformiteit in de voorstellen moeten komen en moet er uiteindelijk één persoon binnen NCS verantwoordelijk worden gemaakt voor de final check voordat de voorstellen naar potentiële donoren gaan. Of dat allemaal gaat gebeuren…. Dat zal ik via JJ de komende maanden gaan horen.
Zoals jullie merken, begin ik er lekker in te komen. Ik voel me elke dag ook fysiek een stuk beter (wennen aan de hoogte, zwaar verbrand van de zon zijn geweest en nog een heerlijke zware verkoudheid eroverheen hebben veel energie gekost), tussen de oren gaat het veel beter, al zal alleen over straat gaan niet heel gauw meer gebeuren en het werk komt goed op gang. Ik ben blij!
Galatoma (dank jullie wel in Oromifa) voor alle reacties, blijf dat lekker doen, als je vragen hebt over iets specifieks, stel ze ook gerust, dan kan ik daar in een volgende blog meer over schrijven.
Tot de volgende blog!
Liefs,
Wilma
PS: Er blijft zich een probleem voordoen met de upload van de foto's, ik ben in contact hierover!
Daar ben ik weer. Alweer een week voorbij, zelfs in Afrika vliegt de tijd!
Zoals ik ben geëindigd de vorige keer, zo begin ik ook: ik voel me hier steeds beter. Het weekend wat ik beschreven had, heeft een behoorlijke uitwerking gehad, maar vanaf het moment dat we in Addis waren en ik het verschil bij mezelf merkte tussen de allereerste dagen en nu, kwam mijn persoonlijke kracht weer boven en voel ik me een heel stuk beter.
Vorige week dinsdag zijn we naar een andere kliniek en school geweest in Konchi, een dorp op 20 minuten rijden vandaan. Heerlijk om een chauffeur ter beschikking te hebben!
De zusters daar zijn betrokken, staan voor hun eigen toko en weten de wegen naar de overheid meer dan goed te bewandelen. Voor wat hoort wat, is hier absoluut van toepassing.
In de kliniek liepen we spontaan tegen een patiënt op die aan Podoconiosis (ook bekend als Elephantiasis) lijdt. We schrokken vanwege de onverwachte confrontatie met deze misvormingen aan de voeten/benen en wat dat betekent voor deze mensen. Een van de succesvolle projecten van deze kliniek is het project Podoconiosis waarbij een sponsor uit Amerika hun verhaal had gehoord en nu voor in ieder geval twee jaar geld stuurt om materialen aan te schaffen waarvan speciale schoenen kunnen worden gemaakt. Voorwaarden van de kliniek zijn in principe dat de patiënten die hieraan lijden, wekelijks hun voeten komen laten wassen bij de kliniek. In de dorpen om Konchi heen is ook een plek per dorp ingericht waarbij de voeten gewassen kunnen worden. Dat wordt dan gedaan met water en een beetje bleek erin. Dat zorgt ervoor dat de voeten schoon worden (hou er rekening mee, dit zijn mensen die op straat leven, zo goed als nooit zichzelf kunnen wassen, waardoor het vuil zich vast zet aan de huid). De schoenen gaan ongeveer een jaar mee en dat is al heel lang, omdat tijdens het regenseizoen alles modder is. De man die hier nu echter zat, was al heel lang niet in de kliniek geweest en had dus ‘onnodig’ infecties opgelopen. De non als hoofd van de kliniek gaf in eerste instantie aan dat hij daarom niet geholpen ging worden, maar of ze dat uiteindelijk echt niet gedaan heeft, hebben we niet mee mogen krijgen. We vermoeden dat haar grote hart het uiteindelijk toch gewonnen heeft.
Woensdag zijn we op de gok naar de vertrekplek gegaan van de bus naar Addis Ababa. Omdat de busmaatschappij alleen op voorhand kaarten verkoopt van Addis Ababa naar Asossa (eindpunt) en vice versa, weet je vantevoren niet of je mee kunt. Groot was de opluchting dat er nog 3 plekken beschikbaar waren! Op naar de hoofdstad! Onderweg bleek ik in een ander hotel geboekt te zijn als JJ en Hanneke en dat voelde niet goed. Dus heb ik hetzelfde hotel geboekt, een kleine prijs voor een comfortabel gevoel, het was heerlijk om de bewaker meteen te horen roepen: Welcome back, if we don’t have a free room, I’ll kick somebody out, because you’re family! Uiteindelijk was dat niet nodig, want er was nog één kamer vrij, maar het warme gevoel was zeer welkom!
Donderdag sloten we aan bij de training en zijn we begonnen met taallessen. Omdat in Nekemte / onze regio grotendeels Oromifa gesproken wordt, had dat onze voorkeur, maar er wordt Amhaars geleerd, want dat is de eerste taal in Ethiopië. Gelukkig sprak de lerares ook Oromifa, dus mijn doel om een aantal zinnen in die taal te leren om zo op straat me beter te voelen, is gelukkig wel gelukt.
Verder kregen we geschiedenisles, economische achtergronden en huidige situatie en een gezondheidstraining met de beschrijving van de meest voorkomende ziektes in Ethiopië. Vooral de eerste twee onderdelen waren zeer interessant, van het laatste werden we spontaan zelf allemaal niet lekker, :-). Het was heerlijk om Raphael weer te zien en bij de andere vrijwilligers herkenning te vinden in hun ervaringen. ’s Avonds heb ik met 3 van hen uitgebreid zitten bomen over de dingen die ik al was tegen gekomen in de veldbezoeken, over zaken die zij hadden gezien en wat is het dan mooi en inspirerend om gepassioneerde mensen te mogen ontmoeten! Ik ging met een voldaan gevoel naar bed.
Vrijdag zijn we op zakenbezoek geweest bij Ethiopian Catholic Secretariat om meer informatie los te krijgen over een bepaald voorstel wat gedaan moet worden en ’s middags weer taalles.
Zaterdag begonnen we met een veiligheidstraining en een presentatie over kindermisbruik. Ondanks dat ik op voorhand er niet veel vertrouwen in had dat de meerdaagse training voor mij (en de anderen van de eerste week) van toegevoegde waarde zou zijn, bleken het dus wel hele nuttige dagen te zijn. ’s Avonds hebben we een heerlijk toeristische culturele avond gehad, een van de weinige zaken die je hier ziet die met toeristen / commerciële activiteiten te maken hebben. We hebben genoten van goed eten en de zangers en dansers. Daarna van elkaar afscheid genomen, iedereen zit verspreid over het land met natuurlijk beloftes om met elkaar in contact te blijven.
JJ en Hanneke zijn ’s ochtends héél vroeg weer op pad gegaan voor de bus, ik had het geluk dat er nog één plaatsje over was in de auto van de Rotary Doctors, zaterdag zijn er weer 2 naar Nederland vertrokken en tegelijkertijd kwamen er weer 3 aan. We zijn om 8.15u gaan rijden en hebben op ons gemak de tocht weer terug gemaakt. Wat een prachtig landschap heeft Ethiopië, bijzonder om nu weer zoveel andere zaken onderweg te zien en tegelijkertijd ook al bekende dingen. Het scheelt dat het maar één weg is die van Addis naar Nekemte gaat….
Goed en lang geslapen en vandaag weer lekker aan de slag. Oefenen in geduld is nog elke dag een van mijn grootste taken, :-), maar ik begin mijn weg te vinden in dit systeem. De collega’s zijn behulpzaam en geen vraag is te veel. We beginnen steeds beter te zien waar de knelpunten zitten en het wordt geen eenvoudige taak voor met name JJ om een verandering plaats te laten vinden. Voor mij zal het hoofdzakelijk neer komen op het herschrijven van projectvoorstellen, formats maken zodat de mensen in het veld eigenlijk alleen maar een soort invuloefening hebben en de voorstellen daardoor al gestroomlijnder naar NCS toe komen. Op die manier zou er dan meer uniformiteit in de voorstellen moeten komen en moet er uiteindelijk één persoon binnen NCS verantwoordelijk worden gemaakt voor de final check voordat de voorstellen naar potentiële donoren gaan. Of dat allemaal gaat gebeuren…. Dat zal ik via JJ de komende maanden gaan horen.
Zoals jullie merken, begin ik er lekker in te komen. Ik voel me elke dag ook fysiek een stuk beter (wennen aan de hoogte, zwaar verbrand van de zon zijn geweest en nog een heerlijke zware verkoudheid eroverheen hebben veel energie gekost), tussen de oren gaat het veel beter, al zal alleen over straat gaan niet heel gauw meer gebeuren en het werk komt goed op gang. Ik ben blij!
Galatoma (dank jullie wel in Oromifa) voor alle reacties, blijf dat lekker doen, als je vragen hebt over iets specifieks, stel ze ook gerust, dan kan ik daar in een volgende blog meer over schrijven.
Tot de volgende blog!
Liefs,
Wilma
PS: Er blijft zich een probleem voordoen met de upload van de foto's, ik ben in contact hierover!
-
17 Februari 2014 - 20:24
Linda:
Mooie verhalen, we leven met je mee vanuit Voorburg!
xx Linda -
17 Februari 2014 - 20:34
Sonja X:
Ola Wilma
Wat een mooi verhaal weer!
Goed om te horen dat het je lekker gaat.
x Sonja -
17 Februari 2014 - 20:56
Hetty:
Hallo Wilma,
Foto's? Altijd leuk, maar je vertelt zo duidelijk en beeldend dat ik me er toch heel goed een voorstelling bij kan maken. Je bent ook zo open over jezelf, je eigen ervaringen, je emoties, dat je ons echt deelgenoot maakt van je leven daar. Het komt daardoor allemaal heel dichtbij. Wat zullen de beslommeringen hier in Nederland voor jou nu relatief zijn geworden. Wat een verschil in leven, hé.
We zien uit naar je volgende verslag.
Hetty -
18 Februari 2014 - 07:45
Renate:
Wat fijn dat het zo goed gaat en dat je steeds meer weer jezelf wordt!
X
Renate -
18 Februari 2014 - 09:00
Shawn:
Hoi Wilma,
ben blij dat je al wat beter je draai kan vinden. mooi verhaal weer om te lezen, wel indrukwekkend allemaal.
Heel veel geduld en suc6 toegewenst. FOTO'S, FOTO'S!! :-)) -
18 Februari 2014 - 09:05
Daisy:
Hoi Wilma,
Wat een geweldig avontuur beleef je daar in Ethiopie!! Dit wordt echt een ervaring om nooit te vergeten!
Ook goed om te lezen dat je steeds beter in je vel zit, maar het is logisch dat je erg moet wennen aan het leven daar. Maar dat gaat helemaal goed komen!
Update: -17 (dan weet jij genoeg toch?)
Groetjes Daisy -
18 Februari 2014 - 09:05
Andrea:
Heb ff je vorige blog gemist. Begon me al ernstig zorgen te maken over het gebrek aan contact, maar werd al snel gerustgesteld en bijgesproken. Je klinkt heel positief en krachtig, dus val ik mischien wel op het juiste moment in je verhaal! Ik kan me er helemaal iets bij voorstellen dat je moet oefenen in geduld hebben, ik kom aan deze kant van de pc niet meer bij als ik me daar iets bij probeer voor te stellen. Bedankt voor je mooie verhaal, ben nu al weer benieuwd naar het volgende deel. Veel liefs en blijf genieten!!
-
18 Februari 2014 - 09:56
Loes:
wow...wat klinkt dit allemaal gaaf zeg!!
Blijf er iets moois van maken
x Loes -
18 Februari 2014 - 11:02
Madolyn :
Hey Wilma,
Je had Dana's hoofd moeten zien toen ik 'Podoconiosis' in typte op google!!! :-) hihi
Heel veel plezier nog! Leuk dat je het zo naar je zin hebt!
Liefs! -
18 Februari 2014 - 12:42
Cor, Papa Rooijackers En Joyce :
Hallo lieve Wilma , noeste Ethiopie ganger ,
Weer een verslag van je afgelopen activiteiten ! We zitten met heel grote bewondering en interesse jouw werk en het daar aanwezig zijn te lezen en te volgen .We kunnen niet begrijpen dat het nu voor jou een nog grotere uitdaging aan 't worden is dan het gaan naar dit land Ethiopie al was ! We hopen dat het verder goed met je mag doorgaan en we merken dat je enorm veel indrukken meemaakt. Wij zijn trots op je en als we multimiljonair waren wisten we wel waar we een deel van ons geld aan konden besteden ! Aan jou, de helpers om je heen en de mensen daar terplekke. Grandioos om dit allemaal via jouw verslagen te horen. Houdt goede moed en we zien uit naar de volgende berichten. Dat je ook nog live af en toe aanwezig bent via de Skype is heel fijn. Alles verder goed hier, Joyce gaat goed vooruit met de knie operatie. Afgelopen Woensdag heeft Leon samen met Joyce film opnames gemaakt voor de zender NTR op TV. Er wordt op 26 April een documentaire over zijn leven tot nu toe op Ned.2 uitgezonden onder de titel "Grimassen" Een grote dikke knuffel en vele zoenen van ons !
Het thuisfront , Papa en Joyce ! -
18 Februari 2014 - 17:11
Minoek:
Wilma-chica! Grappig dat onze blog bijna hetzelfde begint deze x. En inderdaad tijd vliegt, ook hier.
Je krijgt veel kans wat van het mooie land te zien, gaaf zeg! en wat een ervaringen. SUPERRR
spreek je vd week op Skype/App
Xxxx -
18 Februari 2014 - 20:25
Papa Van Noor:
Hi sis,
Fijn om te lezen dat het goed met je gaat. Ongelooflijk om voor te stellen dat je in een zo totaal ander land zit dan NL, en het is niet zo dat ik geen andere landen gezien heb ;-).
Het leest goed dat je zo lekker in je vel zit / komt te zitten, dan kun je nog meer bereiken!!
Noor is weer helemaal opgeknapt na aantal weken van dubbele oorontsteking. We hebben haar weer helemaal terug, heerlijk gevoel. Je krijgt zeker weten de groeten van je lieve nichtje.
Geniet en veel succes
Noor
papa en mama van Noor -
18 Februari 2014 - 20:40
Matty:
Hoi Wilma,
Fijn om je verhaal te lezen! Wat een indrukken heb je al opgedaan en wat een werk is er te verzetten!heel veel succes! Liefs Matty -
18 Februari 2014 - 21:29
Ilse:
Kanjer! Trots op je!! Knuffel -
19 Februari 2014 - 09:41
Pauline:
Hey Wilma,
Wat een mooie verhalen tot nu toe!
Kan me voorstellen dat met name de veldbezoeken erg indrukwekkend en moeilijk zijn. Geeft je wel weer een extra motivatie waar je het allemaal voor doet natuurlijk!
Nog heel veel succes verder! Ik blijf je verhalen zeker volgen, ben erg benieuwd wat er nog op je pad komt.
Geniet ervan!!
xx -
19 Februari 2014 - 11:31
Katie:
Hoi Wilma,
Fijn om te lezen dat het steeds een beetje beter met je gaat in het geval van tot je zelf komen. Wat een ervaringen allemaal en wat kun je het goed verwoorden. We zien het bijna voor ons. Hier valt het qua kou mee en Carnaval staat weer voor de deur. Hele andere denkwerelden. Waar ze daar niet eens toekomen aan het wassen van de voeten, zoeken wij naar een outfit voor de Carnaval.
Succes en dikke knuffels uit Vlijmen
xx Danny, Katie Ilana en Eliene
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
