Bijzondere post!
Door: Wilma
Blijf op de hoogte en volg Wilma
01 April 2014 | Ethiopië, Addis Abeba
Vandaag voor het eerst ‘post’ gehad hier. Deze post heeft een bijzondere, ontroerende lading voor me meegebracht waardoor ik nu met deze blog iemand heel gelukkig kan maken:
Nieuwjaarsdag 2014: ik rijd naar de traditionele familieborrel van mijn vaders kant, in mijn auto de collectebus van VSO mee, want elke euro is natuurlijk meegenomen en wellicht zijn er nog wat familieleden die willen doneren. Ik zie hen niet vaak, het is gezellig en natuurlijk is mijn hoofdonderwerp, mijn aankomende vertrek naar Ethiopië. Er worden nog wat euro’s opgehaald en vlak voor mijn vertrek naar huis raak ik in gesprek met twee van mijn neven over wat ik nou precies ga doen daar. De oudste dochter van één van de twee komt erbij staan en dan blijkt dat deze dame in de maanden ervoor samen met een vriendinnetje zelf kaarten heeft gemaakt en deze deur-aan-deur in de wijk is gaan verkopen. Doel: arme kindjes helpen. Dit komt naar boven wanneer ze hoort dat ik naar Afrika ga en tegen haar vader zegt: “Daar hadden mijn centjes naar toe gekund!” Ik ben enorm ontroerd dat dit meisje van 10 zó betrokken is bij de armoede van anderen en wil dat aanmoedigen. Dus bedenk ik een deal voor haar: ik zal 4 weken rondkijken naar een geschikt projectje waarvoor we haar centjes kunnen gebruiken en zal dan ervoor zorgen dat het goed terecht komt. Zij helemaal gelukkig, wat een prachtgezicht om haar brede lach op haar gezicht te zien!
En zo gebeurt het: in een van mijn eerdere blogs hebben jullie kunnen lezen van mijn eerste veldbezoek aan diverse Kindergartens en Health posts in het meest afgelegen deel van de regio hier en hoe geraakt ik ben door de enorme inzet van de lekenzusters daar (Maria uit Spanje, Lydia uit Kenia) met de zeer weinige middelen die ze tot hun beschikking hebben.
Tijdens mijn training in Addis half februari koop ik speelgoed, omdat we hier natuurlijk meer spulletjes kunnen krijgen voor haar geld dan in Nederland. Goed nagedacht over de duurzaamheid en daarnaast het plezier wat ze er van hebben en ervoor gekozen om 3 puzzels, 1 pak A-4 papier, 2 sets kleurpotloden en puntenslijpers te kopen. Foto’s gemaakt van de spulletjes en direct doorgestuurd naar mijn neef, zodat hij hen kan laten zien aan haar.
Tijdens een onverwachte ontmoeting hier in de stad met Maria en Lydia vertel ik hen over het initiatief van mijn achternichtje en ik kan zien dat ze er oprecht erg blij mee zijn en ontroerd zijn dat een 10-jarig meisje uit Nederland zo veel verder denkt dan haar eigen wereld thuis. We spreken af dat we contact houden (op dat moment had ik nog zo’n 2 maanden voor de boeg) en dat ik probeer naar hun dorp te komen, zodat ik direct foto’s kan maken wanneer de kindjes met het speelgoed aan het spelen zijn.
Dit lukt echter niet, dus op zoek naar een andere optie. En die kwam er ineens vorige week: de dames waren hier op kantoor voor een vergadering met de Secretary General. Het speelgoed gaat met hen mee, ik heb snel een briefje getypt met daarin de achtergrond van dit speelgoed met een foto van mijn achternichtje en we spreken af dat zij foto’s maken en deze foto’s bij het volgende bezoek aan Nekemte zullen afgeven op kantoor…. En ziie daar, de post van vandaag: een usb-stick met veel foto’s én tekeningen van 4 van de kindjes op de kleuterschool in Andode. Ontroerend om te zien, zowel de foto’s met gespannen uitdrukkingen op de gezichten van de kindjes als ze spiksplinternieuwe kleurpotloden in hun handjes krijgen, als de tekeningen zelf die voor mijn achternichtje bestemd zijn.
Ik weet dat zij ondertussen door deze deal extra enthousiast is geworden, waardoor er wellicht nog meer geld deze kant uit gaat komen. Gelukkig zijn Jean Jacques en Hanneke hier en hebben zij aangegeven dat zij dit graag willen doorzetten, mocht er inderdaad meer ingezameld worden, na mijn vertrek.
NCS werkt hier dag in, dag uit, om de toekomst van o.a. deze kinderen veilig te stellen door hen goed onderwijs te bieden en te zorgen dat hun ouders hun kinderen zelf veilig kunnen laten spelen, in een later stadium zelfs met eigen speelgoed. Dit is echter nog een lange weg en in de tussentijd helpen kleinschalige acties als deze om het leven van de kindjes hier ietsje leuker te maken!
Galatomi Laurie, geniet van de foto’s en ik zorg ervoor dat de tekeningen veilig bij jou terecht gaan komen! (Galatomi = dank je wel in Afan Oromo, de taal van deze streek)
Liefs,
Wilma
Nieuwjaarsdag 2014: ik rijd naar de traditionele familieborrel van mijn vaders kant, in mijn auto de collectebus van VSO mee, want elke euro is natuurlijk meegenomen en wellicht zijn er nog wat familieleden die willen doneren. Ik zie hen niet vaak, het is gezellig en natuurlijk is mijn hoofdonderwerp, mijn aankomende vertrek naar Ethiopië. Er worden nog wat euro’s opgehaald en vlak voor mijn vertrek naar huis raak ik in gesprek met twee van mijn neven over wat ik nou precies ga doen daar. De oudste dochter van één van de twee komt erbij staan en dan blijkt dat deze dame in de maanden ervoor samen met een vriendinnetje zelf kaarten heeft gemaakt en deze deur-aan-deur in de wijk is gaan verkopen. Doel: arme kindjes helpen. Dit komt naar boven wanneer ze hoort dat ik naar Afrika ga en tegen haar vader zegt: “Daar hadden mijn centjes naar toe gekund!” Ik ben enorm ontroerd dat dit meisje van 10 zó betrokken is bij de armoede van anderen en wil dat aanmoedigen. Dus bedenk ik een deal voor haar: ik zal 4 weken rondkijken naar een geschikt projectje waarvoor we haar centjes kunnen gebruiken en zal dan ervoor zorgen dat het goed terecht komt. Zij helemaal gelukkig, wat een prachtgezicht om haar brede lach op haar gezicht te zien!
En zo gebeurt het: in een van mijn eerdere blogs hebben jullie kunnen lezen van mijn eerste veldbezoek aan diverse Kindergartens en Health posts in het meest afgelegen deel van de regio hier en hoe geraakt ik ben door de enorme inzet van de lekenzusters daar (Maria uit Spanje, Lydia uit Kenia) met de zeer weinige middelen die ze tot hun beschikking hebben.
Tijdens mijn training in Addis half februari koop ik speelgoed, omdat we hier natuurlijk meer spulletjes kunnen krijgen voor haar geld dan in Nederland. Goed nagedacht over de duurzaamheid en daarnaast het plezier wat ze er van hebben en ervoor gekozen om 3 puzzels, 1 pak A-4 papier, 2 sets kleurpotloden en puntenslijpers te kopen. Foto’s gemaakt van de spulletjes en direct doorgestuurd naar mijn neef, zodat hij hen kan laten zien aan haar.
Tijdens een onverwachte ontmoeting hier in de stad met Maria en Lydia vertel ik hen over het initiatief van mijn achternichtje en ik kan zien dat ze er oprecht erg blij mee zijn en ontroerd zijn dat een 10-jarig meisje uit Nederland zo veel verder denkt dan haar eigen wereld thuis. We spreken af dat we contact houden (op dat moment had ik nog zo’n 2 maanden voor de boeg) en dat ik probeer naar hun dorp te komen, zodat ik direct foto’s kan maken wanneer de kindjes met het speelgoed aan het spelen zijn.
Dit lukt echter niet, dus op zoek naar een andere optie. En die kwam er ineens vorige week: de dames waren hier op kantoor voor een vergadering met de Secretary General. Het speelgoed gaat met hen mee, ik heb snel een briefje getypt met daarin de achtergrond van dit speelgoed met een foto van mijn achternichtje en we spreken af dat zij foto’s maken en deze foto’s bij het volgende bezoek aan Nekemte zullen afgeven op kantoor…. En ziie daar, de post van vandaag: een usb-stick met veel foto’s én tekeningen van 4 van de kindjes op de kleuterschool in Andode. Ontroerend om te zien, zowel de foto’s met gespannen uitdrukkingen op de gezichten van de kindjes als ze spiksplinternieuwe kleurpotloden in hun handjes krijgen, als de tekeningen zelf die voor mijn achternichtje bestemd zijn.
Ik weet dat zij ondertussen door deze deal extra enthousiast is geworden, waardoor er wellicht nog meer geld deze kant uit gaat komen. Gelukkig zijn Jean Jacques en Hanneke hier en hebben zij aangegeven dat zij dit graag willen doorzetten, mocht er inderdaad meer ingezameld worden, na mijn vertrek.
NCS werkt hier dag in, dag uit, om de toekomst van o.a. deze kinderen veilig te stellen door hen goed onderwijs te bieden en te zorgen dat hun ouders hun kinderen zelf veilig kunnen laten spelen, in een later stadium zelfs met eigen speelgoed. Dit is echter nog een lange weg en in de tussentijd helpen kleinschalige acties als deze om het leven van de kindjes hier ietsje leuker te maken!
Galatomi Laurie, geniet van de foto’s en ik zorg ervoor dat de tekeningen veilig bij jou terecht gaan komen! (Galatomi = dank je wel in Afan Oromo, de taal van deze streek)
Liefs,
Wilma
-
01 April 2014 - 09:08
Andrea:
Een mooi en inspirerend verhaal om deze dag mee te beginnen! -
01 April 2014 - 09:12
Shawn:
Hoi Wilma,
echt mooi hoe zo iets zich zo ontwikkeld. -
01 April 2014 - 09:12
Willemijn:
Wat leuk!! En mooi om deze reactie terug te krijgen met een enthousiasme en dankbaarheid!
X -
01 April 2014 - 14:25
Mieke:
Ha Willem!! Wat een fantastisch verhaal! En wat kunnen we allemaal veel leren van Laurie!! Hulde! Mooie foto's ook!
Je klinkt helemaal op je plek trouwens, fijn!
Liefs
Mieke -
01 April 2014 - 17:32
Debbie:
Echt heel tof en bijzonder inspirerend: van je familie moet je het hebben ;).
Nu heb je er vast en zeker familie bij in ethiopie.
dikke knuffel, debbie
-
14 April 2014 - 15:26
Hetty:
Heel ontroerend, Wilma!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
