De vertrekdatum is bekend!

Lieve allemaal,

het is alweer even geleden dat ik van me heb laten horen!
De afgelopen maanden hebben in het teken gestaan van veel trainingen, voorbereidingen, acties en wachten, wachten, wachten op goedkeuring!

Maar die is er nu! Op 27 januari word ik in Ethiopië verwacht voor mijn placement van 3 maanden.
Twee weken geleden heb ik een kort Skypegesprek gehad met de manager van de organisatie waar ik naar toe ga waarin de hoofdzin was: We're very happy to welcome you here!
Een fijn en warm gevoel en tegelijkertijd ook het besef: het gaat echt gebeuren nu!

Met name tijdens de 3-daagse training half november ben ik, samen met 12 andere VSO-ers, klaar gestoomd voor de verschillende manieren waarop je zaken over kunt brengen in een groep mensen met wie je zoveel in cultuur verschilt. Het belangrijkste wat ik er geleerd heb, is dat de tools die ik me de afgelopen jaren eigen heb gemaakt mbt leiding geven, me niet of nauwelijks kunnen helpen in Ethiopië. In eerste instantie maakte me dat erg onzeker, totdat ik me ook begon te realiseren dat mijn onderbuikgevoel wat zo sterk aanwezig is, me ook hierin niet in de steek gaat laten. Ja, ik zal 100x moeten vertragen in de snelheid waarmee ik hier werk, en toch kan ik ook daar met tools aan de slag gaan, alleen in andere vorm!

Drie namen die jullie de komende maanden veel gaan horen, zijn Solomon Berhanu, manager van Nekemte Catholic Secretariat (vanaf nu NCS in mijn verhalen), Jean Jacques en Hanneke.
Want jawel, ik ga niet alleen! VSO heeft er voor gekozen om een duo placement aan NCS aan te bieden. Ik ga voor 3 maanden de ondersteuning bieden op communicatiegebied, Jean Jacques gaat voor 1,5 jaar de organisatie ondersteunen op overall management gebied waarbij hij mijn werk zal overdragen aan degene die mij over gaat nemen.

Jean Jacques is een half Nederlander, half Fransman en is in de gelukkige omstandigheden dat hij niet meer hoeft te werken. Hij en zijn vriendin Hanneke hebben de afgelopen 1,5 jaar in Frankrijk aan hun huis daar gewerkt, maar de drang naar avontuur begon te kriebelen!
Maar daar moet je wel wat voor over hebben.... Na bijna 40 jaar bewust geen huwelijk te hebben gewild, zijn ze nu in ondertrouw, omdat Hanneke anders geen visum krijgt om mee te reizen! Dus tijdens alle voorbereidingen ook nog maar even een huwelijk... Mooi om te zien dat mensen dan toch hun passie achterna blijven gaan!

Het voelt voor mij prettig dat ik er niet helemaal alleen naar toe ga, met name vanwege de organisatiestructuren. Het is ons alletwee duidelijk dat er nog een hele hoop moet gebeuren én dat dat niet ontzettend snel zal gaan. Tijdens mijn placement zal ik me gaan bezighouden met het schrijven van een communicatieplan, het trainen van de medewerkers in hoe wervende teksten te schrijven en zelf teksten schrijven. Wat er namelijk nu gebeurt, is dat de priesters en nonnen die de veldposten aansturen, simpelweg een briefje sturen: 'De auto is kapot, stuur een nieuwe'. Onnodig te zeggen dat de hoofdzakelijk Westerse donateurs en fondsen hier niet heel toeschietelijk van worden! Daar moet dus snel wat aan gedaan worden, want een groot deel van het gezondheidsprogramma van de organisatie hangt af van donateurs.

In Nederland ben ik ondertussen samen met een Tempo-Team- en VSO-collega, druk bezig met de organisatie van een salsaworkshop voor VSO. De volledige opbrengsten gaan naar VSO, we hebben de medewerking (ook al via een Tempo-Teamer!) van een kroeg in Breda om daar op 11 januari een leuke middag te hebben met collega's en aanverwanten!

Volgende week word ik medisch gekeurd in de Travelclinic in Rotterdam, de tandarts moet een verklaring afgeven, mijn visum moet aangevraagd worden en zo zijn er nog heel veel dingen die geregeld moeten worden. En dan zijn 6 weken niet heel lang meer!

Wanneer mensen aan me vragen of ik nog ergens angst voor heb, is het enige waar ik me zorgen over maak, of ik in staat ben om mijn hoog sensitiviteit goed te blijven balanceren. Wanneer ik in Nederland drukke weken heb waarin ik veel prikkels krijg, heb ik genoeg middelen om me heen om mezelf tot rust te brengen. Eenmaal daar zal dat veel afhangen van hoe thuis ik me voel en hoe veel rust ik daar zelf kan creëren.

Daarnaast heb ik er met name heel veel zin in, komt de reislust aan alle kanten opborrelen en kijk ik er ontzettend naar uit om weer een nieuwe cultuur te leren kennen!

Ik hoop dat jullie weer met volle teugen zullen genieten van mijn verhalen die vanaf nu weer regelmatig zullen verschijnen.
Ik heb ervoor gekozen om mijn blog te scheiden van mijn vorige reizen, vanwege het karakter van deze reis. Het is zeer bijzonder om te merken dat mensen veel interesse hebben in mijn ervaringen, ook mensen van wie ik het niet verwacht. Lees mee en geniet!

Liefs,
Wilma